Asrın felaketi, Türkiye’nin tüm illerinde yaşanmadı ama bu acıyı herkes kendi başına gelmiş gibi sahiplendi. 11 ilde yaşam normale dönmeyecek. Yaraların sarılması zaman alacak. Her ne kadar hissedersek hissedelim ,ateş düştüğü yeri yakıyor.
Ölüm zaten başlı başına bir insan için zor bir olgudur. Bu hayatta ölümü düşünmeden yaşayarak baş ediyoruz. Her gün ne zaman öleceğimizi bilsek sanırım çok huzursuz olurduk. Bu haliyle bile bu hayattan, kendi hikayenizden ayrılmak gerçekten çok zordur. Ölüm, bildiğimiz ama tanımadığınız bir yere geçiştir. Herkesin öğrendiği ölüm algısı kişilere , toplumlara ve dinlere göre değişmektedir. Ölümü yaşlılara ve hastalara yakıştırırız. Elbette ani ölümlerde yıkıcıdır. Savaşlar haricinde ilk defa asrın felaketini milenyum çağında yaşadık. Bu çağ bu şekilde ölüm hiç yakışmadı. Bir gecede 1 dakika içinde tanıdık ve tanımadık binlerce ölüm haberi aldık. Birçok kişi bu dünyadaki hikayesinden aniden gitmek zorunda kaldı. Zaten ölüm ürpertici bir de topluca ölüm daha da korkunç bir felaketti.
Gidenler gitti. Belki yerlerinden çok memnunlardır. Sessiz gemi şiirindeki gibi ‘ birçok giden memnun ki yerinden çok seneler geçti dönen yok seferinden’ Kalan kişiler olarak şehitlerimizin ruhunu nasıl rahat ettireceğiz?
Bir kişi öldüğü zaman yürekte 40 mum yanarmış. Zamanla tüm mumlar sönermiş ama son 1 mum hiç sönmezmiş. Bu şehrin 1 mumu her daim yüreklerimizde yanacak.
Şehitlerimizi anımsayacak birçok şey yapılabilir. Tarihte savaşların hatırlanması gibi , bu şehrin 12 şubatı gibi, 6 şubatı kutlanmadan acısını anımsayacağımız programlar yapılacak. Gelecek nesillere neden bu deprem sonrasında binlerce insanımızı neden kaybettiğimiz altı çizilerek anlatılacak ki bundan sonrasında ders alalım ve bir daha bu derin acı verici olayları yaşamayalım.
İşte insanız ya , biliyorum bunlar da unutulacak. Biliyorum bu satırların gündemini ilerde başka şeyler alacak fakat bu felaketi gerçekten yaşayan insanlar unutturmayacak.
Daha Fazla
